Hvað sögðu heimspekingar til forna um hlátur?

 Skemmtileg pæling sem ég fann á vísindavefnum um hlátur

Hugmyndir fornra heimspekinga um hlátur og það hvað er hlægilegt eru okkur að sumu leyti býsna framandi. Hlátur var gjarnan talinn til marks um taumleysi og skort á sjálfstjórn. Glaðværð og góð skemmtun þóttu í góðu lagi en hlátrasköll þóttu síður viðeigandi. Hér þarf að rata meðalveginn en um það segir Aristóteles: „Nú teljast þeir vera auvirðilegir trúðar sem eru yfirgengilegir í fyndni sinni, sem þyljast um í fyndni sinni, vilja frekar vekja hlátur en tala eins og sæmir og forðast sárindi.“ (Siðfræði Níkomakkosar  Fyndninni má því bersýnilega ofgera en á hinn bóginn „[teljast] hinir sem hvorki segja neitt fyndið né unna öðrum fyndninnar ruddalegir afglapar. „[þ]eir þykja hins vegar hnyttnir sem eru smekklega fyndnir“ 
 

Athugasemdir

[Bryndís Eva Vilhjálmsdóttir, 15.7.2008 kl. 17:04]

þú getur nú stundum verið alveg ótrúlega ósmekklega fyndin á samt svona smekklega hátt!

Eins gott að Aristóteles heyri ekki hlátrasköllin í okkur!

[Jóhanna Sigrún Jónsdóttir, 15.7.2008 kl. 18:58]

Við værum í tómu tjóni í algjöru taumleysi , algjörlega með enga stjórn á sjálfum okkur. Spurning um að loka mann inni. Fyrir utan að vera ódömulegar en ruddalega afglapalegar

[Tinna Björt Karlsdóttir (IP-tala skráð) 19.7.2008 kl. 13:40]

hahaha snilld,þú hefðir verið sett í fangelsi fyrir óstjórnlegt stjórleys hefðiru verið uppi á þessum tíma!!

skemmtileg grein hjá þér ;)